Na Kraków opadła pierwsza w tym roku zima. Ponad rozmokłym i śliskim światem miasta panowała szara mroczność, zupełnie jakby Buka zmieniła lokalizację z doliny Muminków na Małopolskę. Tymczasem w Katarze było gorąco, chociaż nie tak gorąco jakby być mogło, gdyby Mundial odbywał się w czasie historycznie do tego ustalonym. Jednak najwyraźniej w świecie miało dochodzić

Kraków zaległ pod okapem ze smogu. Lepko-mglisty, szary i duszący docisnął mnie jeszcze bardziej do ziemi i sprawił, że stałam się na nowo cząstką chaotycznej, nieokreślonej materii z której kiedyś wyłoni się treść. Ale jeszcze nie teraz. Teraz jest czas na symulowanie oddechów, byle nie za głęboko, nie za dokładnie. Szorowanie języka z niesmaku bytu.

Ciało dorosłego człowieka w 60% składa się z wody. Woda rezonuje, a więc im zimniej na zewnątrz tym mniej miejsca wewnątrz. Woda zamarza tworząc niezwykłe struktury i wzory, dziergając w naszych emocjach, wspomnieniach i marzeniach. Sztywniejemy, zamarznięci od środka, jak Kaj w krainie królowej Śniegu, podziwiamy piękno i brzydotę, bezsilni wobec tego co się wydarza,

Po przeglądzie tytułów filmowych dostępnych w święta oraz różnorakich nowości dostępnych niejako przy okazji, Jerzy wyraził rozczarowanie brakiem prawdziwej głębi oraz co za tym idzie brakiem prawdziwej satysfakcji z rzetelnie skonstruowanej intrygi. Niby jest plot twist ale jakby go nie było, podsumował. Poddaliśmy analizie Glass Onion, Jednego Gniewnego Człowieka, Nie Czas Umierać oraz ramówkę świąteczną

Emil Cioran, rumuński filozof, stawiał przed człowiekiem trzy pytania: “czym jest prawda?”, “jak wytrzymać życie?” oraz “jak wytrzymać samego siebie?” Zwłaszcza to ostatnie pytanie, nawet jeśli nie wypowiadane na głos, wydaje się być podstawą większości naszych zachowań i lęków. O ile łatwo jest na głos ponarzekać na innych: “Nie można z Tobą wytrzymać!”, “On jest

W noc Sylwestrową około 20.00 poczułam, że rok się kończy a wraz z nim cały zapas energii jaki jeszcze w sobie posiadałam. Spłynęłam na naszą kanapę w kolorze miodowej musztardy i zapatrzyłam się w telewizor, w którym poza Włoską robotą i Gyuem Ritchie (Przekręt) praktycznie nic się nie nadawało do oglądania. Jak zresztą zazwyczaj w