Jesień przybiera na sile. Rześkie powietrze zamiast pobudzać coraz bardziej mnie rozleniwia. Śliwki w czekoladzie są coraz mniej lepkie, ich skorupka jest twardsza, zachęcająco gładka zostawia palce czyste. Pierwszy kęs śliwki jest świętem łączenia przeciwieństw, zwłaszcza jeśli dołącza do niej łyk ciepłej, gorzkiej kawy. Świat robi się na chwilę odrobinę bardziej przyjazny, podobnie jak wtedy kiedy odbieram moją paczkę z konfiturami bez cukru, w sam raz do piernika. Piernik pachnie przyprawami i wspomnieniem ciotki z Brzozowej: ciasto stoi na stole tuż obok porcelanowej secesyjnej tancerki pod szklaną kopułą, na tle obrazu gruchających do siebie gołębi, trzymanych na ręce przez młodą dziewczynę o łagodnych oczach wpatrzonych gdzieś w dal.
Uwielbiałam ten pokój: cicho tykające zegary, które wydzwaniały melodie, mały balkon na którym róże pięły się po ozdobnych balustradach, niebo ponad kamienicami strzelistymi jak gotyckie kościoły. Wszędzie panowała cisza, nienaruszalny spokój, obietnica powtarzalności. Te same ciasta, te same słowa, te same melodie.
Dziewczyna nigdy się nie zestarzeje, gołębie nigdy nie odlecą, wojna należy do przeszłości. Nie ma zbędnych ruchów i planów. Odnawianie mieszkania konieczne jest po weselu i po pogrzebie, a tutaj nie ma ani jednego ani drugiego, czas się zatrzymał. Farba i światło wpadające przez okno zostaną niezmienione.
Na klatce schodowej kolorowe witraże: niebieskie, czerwone i intensywnie zielone kryją widok podwórka, na którym rośnie rozłożysty kasztan.
Kiedy siedzę w swoim gabinecie tęsknię do tego kasztana. Patrzę na ludzi, słucham ich opowieści o zagubieniu, poszukiwaniu czegoś trwałego. Im też przydałoby się wspomnienie stołu z piernikiem i tancerką, kolorowych szybek i drzewa pod którym można usiąść i odpocząć.
Tymczasem rozmawiamy. Każda rozmowa prowadzi do nas samych, zwłaszcza rozmowy o polityce. Chociaż nie ma tematów dobrych ani złych. Każdy prowadzi do siebie. Tylko co zrobić dalej, kiedy już tam dochodzimy, do tego styku dwóch pozornie odrębnych światów.
Przypomina mi się technika Eckharda Tolle odczuwania ciała od wewnątrz:
„Pozwól sobie poczuć powietrze dotykające twojej skóry w tej chwili, bez próby zrobienia czegokolwiek z tym uczuciem, tylko zauważając, że ono już tam jest.
Skieruj swoją uwagę do wnętrza swojego ciała.
Nie na powierzchnię skóry. Do wnętrza.
Tak, jakbyś eksplorował swoje ciało od środka na zewnątrz.
Poczuj swoje dłonie od wewnątrz.
Nie dotykaj jednej, drugiej. Po prostu poczuj pulsujące w nich życie.
Subtelne odczucie energii, witalności.
Czy czujesz?
Nawet jeśli jest to bardzo subtelne?
Rozszerz to odczucie.
Poczuj ramiona od wewnątrz.
Klatkę piersiową od wewnątrz.
Nogi od wewnątrz.
Całe ciało jako żywe pole energetyczne.
Po prostu pozostań w tym odczuciu przez dwie minuty.
Bez próby zmiany czegokolwiek.
Bez oceniania, czy robisz to dobrze, czy źle.
Po prostu czując życie we własnym ciele.”
Tolle stworzył pojęcie ciała bolesnego. To nagromadzony w nas emocjonalny ból: cierpienie z przeszłości, które żyje własnym życiem i domaga się naszej uwagi, często uniemożliwiając budowanie relacji, podejmowanie decyzji i poczucie spokoju. Jednak kiedy stajemy się naprawdę obecni – traci swoją moc i zaczyna się powoli rozpuszczać warstwa po warstwie.
I wtedy pojawia się to co pod spodem, nadzienie pod warstwą czekolady: ciało błogosławione. Te wspomnienia, nagromadzone jak liście w parku, te uczucia które budzą wzruszenie. Mogę się zatrzymać, na moment, na dłużej. Dotknąć drzewa. Tego drzewa, które rośnie we mnie, zapuściło tam swoje korzenie dawno temu i na mnie czeka. Wejdę przez ciemną sień, po stukających cicho w odpowiedzi na moje kroki kafelkach na stare podwórze. Będę się uśmiechać do tego co we mnie trwałe i obserwować to co przemija. Przecież właśnie takie jest życie.
Jesień jesień, kapryśna pani. Zabiera co chce, dając niechciane w zamian.
Tekst: Magda Skomro
zdjęcie: https://powroty.do/polska/magiczny-kazimierz-krakow/