Opowieści terapeutyczne

Tysiące krzywo ułożonych kamieni tworzą wyboistą drogę kilku przepięknych karkonoskich szlaków. Do innych ten sposób na rewitalizację i ochronę przyrody jeszcze nie dotarł, może ze względu na nikłą obecność turystów. Kamienie w znacznej części wypolerowane deszczem i wygładzone podeszwami butów, niby ateńskie schody na Akropol, obiecują szybki i łatwy upadek lub kontuzję, o ile nie […]

Gdziekolwiek bym nie mieszkała, jakkolwiek bym się nie czuła to moje ciało pozostanie narodowe, czyli w moim przypadku przynajmniej częściowo polskie. A to oznacza że jest naznaczone napięciem, historiami i traumami, których doświadczali moi bliscy, jest zanieczyszczone lękiem i cierpieniem poprzednich pokoleń. I że moje decyzje, wybory będą podyktowane śladami, które są w nim zapisane.

Na podgórskich Krzemionkach obficie obrodziły papierówki. Zapach fermentujących owoców miesza się z zapachem mokrej trawy, ziemi i łopianu. Ta hojna bujność wrażeń zniewala umysł, niepewny co ostatecznie czuje: słodki odór czy naturalny bukiet lata. Na pobliskim murze klasztoru Redemptorystów ktoś napisał: “Nie płacz Pola” tuż obok graffiti z kosmitą w roli głównej. Nic nie zastąpi

Czasami pojawia się uczucie wewnętrznego zatrzymania. To bliżej nieokreślony rodzaj delikatnej przerwy czy też miałkiego w swojej gęstości utknięcia, początkowo trudny do zauważenia. Jak sieć tkana przez pająka lub nitki babiego lata rozsnute pomiędzy drzewami w lesie: są elastyczne w swojej istocie, prawie przezroczyste, ciągliwe niczym ślina; pozwalają Ci postąpić kilka kroków do przodu zanim

U podnóża kopca Piłusdskiego siedząc na ławce szukałam czterolistnej koniczyny. Koniczyny było mnóstwo, listek na listku ale wszystkie trzylistne, nawet jednej pięciolistnej, a szkoda. Wtedy mogłabym delikatnie oszukać los i oderwać jeden listek. I już. Na chwilę poudawać, że szczęście do mnie przyszło, samo w ręce mi wpadło, ot tak, przypadkiem. Tymczasem moja determinacja w

Kiedy myślę o Odysie, oczami wyobraźni widzę taki film: Penelopa siedzi w domu, pije herbatę. Podleje kwiatki, pokręci się po ogrodzie, pogada z sąsiadką o tym, że przydałby się deszcz. Wieczorem powzdycha, ma kłopoty ze snem, nie lubi spać sama w łóżku. W końcu ile można spokojnie czekać na męża, który znika nie wiadomo gdzie.

Sobota przywitała mnie alertem RCB o możliwych opadach i szalonych burzach. Popatrzyłam przez okno: lekka wilgoć chodnika ładnie uzupełniała się z delikatną lepkością mojej skóry pod podkoszulkiem. Widać, deszcz już był a mnie ominęły wszystkie wspaniałe i jednocześnie straszne zjawiska atmosferyczne, bo spałam. Zostały resztki: duchota, wilgoć, szarość nieba i irracjonalne uczucie, że mimo dość

Irytuje mnie zgiełk wielkiego miasta: szum klimatyzacji, silniki samochodowe, płacz dzieci, trzaskanie drzwi, kroki na klatce które idą lub biegną. Pozorna cisza niedzielnego poranka wypełniona jest szumem, który jest i jednocześnie go nie ma. Jestem poza granicą własnej autonomii lub przynajmniej ta granica jest mocno zawężona, bardzo iluzoryczna w określeniu kim jestem i czym jestem.