To były wakacje u podnóża Mont Blanc. W Tignes, luksusowym kurorcie dla bogatych turystów. Poniżej zostało Chamonix, urocze drewniane miasteczko i tysiące roześmianych ludzi. Tutaj w Tignes było inaczej, wyżej, bardziej kręto. Dojechaliśmy w nocy serpentynami, między mną a stromą przepaścią jedyną granicą były drzwi samochodu. – Mamy małych dziewczynek tak łatwo nie umierają, mruczałam […]
Myślę, że zima jest najtrudniejsza do stania i obserwowania. Ciężko jest wytłumaczyć sobie i innym, że tak po prostu stoimy na środku jakiejś ulicy i że to jest przyjemne. Lub że nam nie przeszkadza, że ma jakiś sens. Nowy Jork w zimie jest równie uciążliwy co Kraków lub Paryż. Po prostu nie ma co robić.
Wsiadłam do taksówki przy ulicy Fałata. – Poproszę na Żabiniec – powiedziałam i zapatrzyłam się na wyjątkowo piękny, słoneczny dzień. Błękit nieba, zieleń Błoń zatrzymały mnie w chwili upojnego zachwytu Krakowem. – Czy posiada Pani nieograniczony czas? – Zapytał mnie uprzejmie kierowca taksówki. Nie patrzył w moją stronę. Na głowie miał czapkę, duże czarne okulary
Taksówką przez Kraków Czytaj więcej »
Na Kraków opadła pierwsza w tym roku zima. Ponad rozmokłym i śliskim światem miasta panowała szara mroczność, zupełnie jakby Buka zmieniła lokalizację z doliny Muminków na Małopolskę. Tymczasem w Katarze było gorąco, chociaż nie tak gorąco jakby być mogło, gdyby Mundial odbywał się w czasie historycznie do tego ustalonym. Jednak najwyraźniej w świecie miało dochodzić
Pierwsza w tym roku zima Czytaj więcej »
Specyficznym rodzajem radości, który dość często rozpoznaję w świecie jest radość z tego, że jest dobrze, bo “mogło być gorzej”. To dyskretne porównanie ma sprawić, że znikną wątpliwości wynikające z doświadczenia tu i teraz na rzecz hipotetycznej wartości tego co by mogło nam się przydarzyć. Ten rodzaj radości, z moich obserwacji wynika, może przyjmować następujące
Specyficzny Rodzaj Radości Czytaj więcej »
Kraków zaległ pod okapem ze smogu. Lepko-mglisty, szary i duszący docisnął mnie jeszcze bardziej do ziemi i sprawił, że stałam się na nowo cząstką chaotycznej, nieokreślonej materii z której kiedyś wyłoni się treść. Ale jeszcze nie teraz. Teraz jest czas na symulowanie oddechów, byle nie za głęboko, nie za dokładnie. Szorowanie języka z niesmaku bytu.
Więc Wszystkim Nam: ooo!!! Czytaj więcej »
Ciało dorosłego człowieka w 60% składa się z wody. Woda rezonuje, a więc im zimniej na zewnątrz tym mniej miejsca wewnątrz. Woda zamarza tworząc niezwykłe struktury i wzory, dziergając w naszych emocjach, wspomnieniach i marzeniach. Sztywniejemy, zamarznięci od środka, jak Kaj w krainie królowej Śniegu, podziwiamy piękno i brzydotę, bezsilni wobec tego co się wydarza,
Ciało Człowieka Czytaj więcej »
Ewka powiedziała, że nadal rośnie. I że tak będzie rosła do 18 roku życia. Interesowło ją tylko jak często w ciągu dnia rośnie i czy jest jakaś adekwatna miarka, która to pokaże, bo ta od myszki Elinki skończyła się na 130 cm. To z kolei wyzwoliło moją refleksję. Ja już nie rosnę. Za każdym razem
Prawdziwa natura błękitu Czytaj więcej »
Po przeglądzie tytułów filmowych dostępnych w święta oraz różnorakich nowości dostępnych niejako przy okazji, Jerzy wyraził rozczarowanie brakiem prawdziwej głębi oraz co za tym idzie brakiem prawdziwej satysfakcji z rzetelnie skonstruowanej intrygi. Niby jest plot twist ale jakby go nie było, podsumował. Poddaliśmy analizie Glass Onion, Jednego Gniewnego Człowieka, Nie Czas Umierać oraz ramówkę świąteczną
Był piękny, słoneczny dzień w parku Jordana. To jeden z takich dni, o których mówi się: dla niech warto zatrzymać czas. Słońce było niezbyt mocne, ale ciepłe, wyzłacające liście drzew, gdzie niegdzie podbarwionych nadchodzącą jesienią. Dzieci w przedwojennych mundurkach szkolnych bawiły się w berka, od czasu do czasu podbiegając do czujnego sprzedawcy, który wprawnym ruchem
